21 sene geçti üzerinden o kara günün. Hala unutamadım, hala konuyla alakalı bir haber okuduğumda dizlerim titrer, bazen gözlerim dolar, bazen kaçıp saklanmak isterim. 10 yaşındaydım bu olay olduğunda, kimseye anlatamamıştım, sadece odama kapanıp ağlamıştım. 21 sene sonra görüyorum ki aslında ben şanslıymışım. Sonu ölüme kadar gidenler var…

Müzik dünyasında, özellikle de pop müzikte artık bir yer edinmek gerçekten çok zor. Hemen herkes albüm ya da tekli çıkarabilir ama hangisini dinleriz, ya da hangisi ikinci bir albüm/tekli yapacak kadar başarılı olur asla bilinmez. Herkes bir hevesle çıkardığı albümlerden veya şarkılardan istediği randımanı alamaz. Almamalı da aslına bakarsanız, zira şarkı söyleyebildiğini zanneden herkes şarkı söylerse kalite denen kelimeyi müzik için unutmamız gerekir.

9 sene geçti üzerinden o karanlık günün. 19 Ocak 2007’de ülkemizin değerlerinden birini daha kaybettik. Hala düşündükçe kalbim sızlıyor, nefes alamıyor gibi oluyorum. İlk duyduğum andaki ruh halimi yaşıyorum tekrar tekrar. Arkadaşım mesaj atmıştı “O gitti!” diye, bense donup kalmıştım. Anlamamıştım en başta, sorgulamıştım. Sonra neler olduğunu öğrendim. Şu an bu satırları yazarken bile ellerim titriyor, beynimin derinliklerine gömüp unutmak istiyorum yaşananları.

Evet, tam da böyle oldu. Bu kaçıncı patlama? Bu nasıl bir gözdağı, nasıl bir hırs, nasıl bir rezillik? İstanbul’un en turistik mekânlarından birisinde nasıl güvenlik olmaz? Bu kadar mı korunmasız bir ülkeyiz? Yetiştirdiğiniz (!) binlerce polis ne yapıyor acaba salına salına gezmek ve gereksiz yere ona buna saldırmak dışında? Böyle bir şeye hükümet nasıl izin verir? Ve olaydan çok kısa bir süre sonra bu olayın yayınına nasıl yasak getirir? Yok efendim, Suriyeli canlı bombaymış da bilmem neymiş. Ne fark eder? Bu kadar mı koruyoruz biz ülkeyi?

Cidden ama! Biraz da müzik konuşalım. Güzel bir yeni yıl partisinin ardından dinlendiğim günler geride kaldı ve son tempo çalışmalarıma başladım. Birkaç yorumcu arkadaşımla beraber stüdyolarda sabahlıyoruz diyebilirim. Yazdığım sözleri düzenliyor, besteliyor, daha etkin hale nasıl getirebiliriz diye çalışıyoruz. Normalde aslında ben yazdığım sözlerin öyle çok fazla değiştirilmesinden hoşlanmam zira yazdığım her kelimenin bulunduğu yerde mutlaka bir işlevi vardır. Ama bilirsiniz bazı yorumcular biraz kaprislidir, sağ olsunlar. O yüzden bazen ben kaprislerimden ödün vermek zorunda kalabiliyorum.

​Geçtiğimiz hafta komşu ülke Yunanistan’da meclisteki oylamada eşcinsel çiftlerin resmi birlikteliği açık ara farkla onaylandı. Ortodoks Kilisesi’nin bu kadar çok etkisinde olan ve en az bizim kadar dindar bir ülkede böyle bir sonucun çıkması gayet keyifli bir durum. Ülke olarak baktığınız zaman belki bize göre dinlerine daha düşkün bir millet olduklarını söyleyebiliriz Yunanların. Zira Türkiyeliler olarak her ne kadar dindar olduğumuzu söylesek de bence biz dini biraz yanlış anlıyoruz.

Yine bir yılı bitiriyoruz. Acısıyla tatlısıyla bir seneyi daha geride bırakıyoruz. Ne kadar klasik bir söylem oldu değil mi? Benim için çok zor başlayan 2015 güzel bitiyor gibi. Soğuk İstanbul günlerinde evden çıkmamak için kendime bin türlü bahane üretirken, eski anılar da kafamda canlanmaya başladı. Tabii biraz daha gençken, daha hareketli yılbaşı partileri verirken bu sene biraz daha sakin bir yılbaşı geçirmeyi düşünüyoruz yakın arkadaşlarımla.

Bildiğiniz gibi geçen hafta sonu Atina’nın gece hayatına göz attıktan sonra Sakız Adası’nda biraz dinlenmeye çekilmiştim. Sakız beni o kadar etkiledi ki Çeşme’ye giden vapurum yerine başka bir adaya giden vapura bindim ve birkaç ada gezmeye karar verdim. Daha önce hep yaz aylarında gitmiş olduğum Yunan adalarının bir de kış aylarında nasıl olduğunu merak ettim ve hemen yanı başımızda Türkiye’ye çok benzer ama bir o kadar da farklı hayatlarla karşılaştım.

Ülkenin kaynayan kazanından biraz da olsun uzak kalabilmek adına hafta sonunu komşu Yunanistan’ın başkenti Atina’da geçirdikten sonra Sakız Adası’na geçtim. Şu an yazımı otelimin balkonunda sakız kokuları içinde yazıyorum. Hava biraz soğumuş ama yine de ince bir hırkayla balkonda oturulup mastika aromalı çay içerek yazı yazılabilir durumda. Hızlı geçen bir hafta sonundan sonra böyle birkaç gün sakin kalmaya ve dinlenmeye ihtiyacım vardı.

​Atina’ya 3 senedir benimle çalışan ve artık ailemden biri gibi olan asistanım Melih’le beraber geldim. Zaten 3 senedir hemen hemen her yere beraber gidiyoruz kendisiyle. Düzgün yüz hatları, 183 boyu, fit vücudu, şekilli sakalları ve lacivert gözleriyle bugüne kadar girdiğim her ortamda kadın erkek birçok kişinin ilgi odağı olmayı başarmıştır. Fakat cinsel yönelimi hemcinslerine yönelik olduğu için maalesef peşinden koşan kızlar umduklarını bulamadılar. Bugüne kadar hep kendisi gibi yakışıklı erkek arkadaşları oldu. Melih biraz da çapkın olduğu için Atina’da gece eğlenmek için uğradığımız mekânlar genelde gey barlar oldu.

Biz artık nasıl bir ülkede yaşıyoruz gerçekten bilemiyorum. Bazen gerçekten söyleyecek söz bulamıyorum. Öyle bir ülke düşünün ki en değerli gazetecilerinden birisini kanıtlarıyla beraber tamamen doğru bir haber yaptığı için yargılıyor ve içeri alıyor. Evet, Can Dündar’dan bahsediyorum tabii ki. Haksız yere Silivri’ye gönderilen Cumhuriyet gazetesi yayın yönetmeninden bahsediyorum. Ama bahsettikçe ve bu konu aklıma geldikçe sinirleniyorum!

Yakın bir zamanda yine hüsrana uğradığımız seçimler öncesinde Almanya Başbakanı Angela Merkel ülkemizi ziyarete gelmişti, hatırlarsınız. Merkel’in ziyaretindeki basın toplantısında kullanılan taht şeklindeki gösterişli ama zevksiz sandalyeler günlerce hem yazılı hem de görsel medya tarafından konu edilmişti. İşte olacağı varsa olur ya hiç beklenmedik ve hiç ummadığım bir yerde kendisiyle karşılaşıp konuşma fırsatı buldum.

​Merkel, resmi olarak ziyarete gittiği ülkelerde korumalardan ve güvenlikten dolayı rahat rahat gezemiyormuş. Ülkeyi keşfedebilmek adına da kılık değiştirerek, uzun saçlı bir peruk takarak oradan oraya geziyormuş. Tabii kendisinin bu yaşta hala bu kadar gezecek enerjiyi bulması ayrı bir takdir konusu bu durumda. Ama benden kaçmaz! Ben tanırım! Kendisiyle İstanbul’un en büyük LGBTİ mekânlarından birisinin locasında karşılaştık. Son albümünde benim bir şarkımı okuyan bir arkadaşımın konseri için gitmiştim mekâna ama bu uzun saçlı kadını başta tanımasam da daha sonra kim olduğunu anladım.

Aslında sinirliyim, ama aslında sinirlenmemem gerekiyor. Neden diye soracak olursanız zaten sonucun böyle olacağı açıktı, yani demem o ki AKP’nin yine iktidar olacağı belliydi. Ama Haziran seçimlerine göre oy oranını arttıracağını ve tek başına iktidar olacağını inanın hiç mi hiç beklemiyordum. %49 ne demek evladım? Ne demek?! Suruç’tan ve Ankara’dan sonra eliniz hiç mi titremedi o yuvarlağa evet damgasını basarken? Ölenler için hiç mi içiniz sızlamadı?

​Seçim sonuçlarını canım Müjdeciğim ile beraber evde takip edelim dedik. CHP’den milletvekili olan eşi merkezde olduğu için bizimle beraber değildi ama bizim kalbimiz kendisiyle beraberdi. Ben hiçbir zaman hangi partiye oy verdiğimi açıklamayacağım ama hangi partiye (veya partilere) uzak olduğumun belli olduğunu düşünüyorum. Evde çayımız, fındıklı kurabiyemiz oturmuş gün yapan kadınlar gibi seçim sonuçlarını beklerken durumun aslında hiç de çaylık ve kurabiyelik olmadığını fark ettik. Durum aslında bildiğiniz tekila shot’lıktı! Hayır, atalım tekilaları da uyuşalım, acı hissetmeyelim moduna girdik en sonunda.

Ben Demet Akalın kadar çalışkan bir şarkıcı görmedim! Bir kız, bir dakika durmaz da 24 saati müzikle mi geçer yahu? Sürekli şarkılarıyla uğraşan, daha yeni albüm çıkmışken bir sonraki albümün şarkıları için çalışan bir kızdan bahsediyoruz. Anne olması Demet Akalın’ın hızından hiçbir şey kaybettirmedi, son gaz tüm çalışmalarına devam ediyor.

Efendim, hafta sonu İzmir’e Sezen’i ziyaret etmeye gittim. Malumunuz üzere annesi Şehriban Hanım rahatsız olduğundan hastanede. Sezen’e moral olması açısından onu ve Şehriban Hanım’ı ziyaret etmek istedim, atladım ve gittim. Biraz hastane ziyaretinden sonra Sezen’e ne iyi gelir derken biraz müzik dinleyelim dedik. Pazar sabahı kahvaltımızı ederken çıktığından beri tam böyle oturup da dinleyemediğim Demet’in albümünü dinleyelim dedim. Zaten Demet’in son albümünde bir Sezen şarkısı da mevcut. Albüm Haziran’da çıktı ama biliyorsunuz bu yaz benim için pek keyifli geçti, o yüzden anca dinleyebiliyorum. Tabii bunun için Demet’e büyük bir özür borçluyum.

Şarkı yazmak için elbette ilham gerekir. Eğer ilham gelmeden matematiksel düzende şarkı yazıyorsanız duygusu mutlaka eksik kalır. Yazın bol bol deniz havasından gelen ilham son günlerde ise usul usul yağan yağmurdan geliyor. Aslında bu aralar o kadar yoğunum ki hayatım oradan oraya koşturmakla geçiyor. Ama kendime birkaç gün izin verdim ve evime çekildim. Yağmuru izleyip, pencere kenarında çayımı yudumlarken renkli kâğıtlarım ve sarı kalemlerimle sözler dünyasında buldum kendimi yine.

Yeni yaptığım bazı şarkıları Türkçe Pop’a son yıllarda katılmış bazı isimlere vermeyi düşünüyorum. Bildiğiniz gibi her gün yeni bir şarkıcı çıkıyor ama ben açıkçası hepsini beğenmiyorum, bazılarını seviyorum. Şarkılarımı da ancak bu isimlerden duymayı isterim. Bu haftaki yazımda sizlere aramıza yeni katılmış ve benim beğendiğim isimlerden üçünü açıklayacağım. Yağmurun da etkisiyle böyle orta ritim, usul usul akan şarkılar yaptım. Bunları güzel seslerden dinlemek de herkesin hakkıdır!

Hayır ya, hayır! Hayır diyorum, konuşmayacağım diyorum.  Bu haftam Ankara, İstanbul ve Atina arasında mekik dokumakla geçmiş olabilir ama konuşmayacağım işte! Patlama olduysa oldu, benim sinirlerim son derece gerildiyse gerildi, bunun sorumlularının 1 Kasım’da aşağı çekilmesini dilediysem diledim. Bunlar kimseyi ilgilendirmez. Hayır ya, kararlıyım. Siyaset konuşmayacağım!

Bu hafta Ankara’daki barış mitinginde yüzden fazla insanımızı kaybettik. İçim o kadar yanıyor ki anlatamam size. Barış için orada toplanmış, barıştan başka bir şey düşünmeyen onlarca insanımızı kaybetmek ne kadar acı verici hepimiz için. Ardından gelen, güvenlikle alakalı açıklamalarla iyice gerildiğimiz bir hafta geçirdik. Kaç kişi arkadaşını, akrabasını, oğlunu, kızını, annesini kaybetti. Zaten böyle bir olaya kahrolmak için illa tanıdığın birisinin hayatını kaybetmiş olması gerekmiyor. Ama hayır ya, ben siyaset konuşmayacağım!

Geçen hafta şarkı sözü yazarlığımı açıkladıktan sonra telefonum bir an olsun susmadı! Daha önceki siyasi yazılarımdan yola çıkarak birçok siyasi parti benden seçim şarkısı yazmamı istedi. Seçimlere bu kadar az kalmışken ve etraf bu kadar karışıkken siyasi bir partinin şarkısını yazamam açıkçası. Hangi partiye yakın olduğumu yazılarımdan zaten anlamışsınızdır ama aralarında büyük partilerin de yer aldığı hiçbir siyasi partinin teklifini kabul etmedim.

İlk önce yeni oluşmuş ve geçen seçimlerde hüsrana uğramış bir partiyle konuştum. Önce kesin ret cevabı vermedim. Çünkü siyaseti seviyorum açıkçası ve bir şekilde rengimizi belli etmemiz gerektiğini düşünüyorum. Bu partinin başkanı da son derece hoş bir kadın ve kendisini kendime yakın hissediyorum. Dedim bir şey karalayayım. Oradan girdim, buradan çıktım, bir türlü dökülmedi sözler kâğıda.

Şimdi ilk önce şunu tartışmak istiyorum. Türk Pop Müziği mi yoksa Türkçe Pop Müzik mi? Türk Pop diyince bu müziğin temel taşları olan Onno Tunç, Garo Mafyan gibi hala bestelerinin üzerine beste gelmemiş Ermeni sanatçılara haksızlık ve saygısızlık edildiğini düşünüyorum. O yüzden Türkçe Pop Müzik demek daha mantıklı geliyor. Peki, pop müzik yapan kişilere ne denmesi gerekiyor? Şarkıcı mı, sanatçı mı? Pop müzik dediğimiz olgunun sanat olmadığında hemfikirsek eğer sanatçı dememiz yanlış olur. Ama eğer sanatçı demezsek Sezen Aksu’ya şarkıcı demek de komik olur. Sonuçta ülkenin gelmiş geçmiş en büyük değerlerinden birisi. Bu da ayrı bir tartışma konusu tabii.

Neyse, söz açılmışken sizlere artık bazı gerçekleri açıklamak istiyorum. Bütün çıplaklığıyla elbette ki anlatmayacağım ama bunu sizlerle paylaşma zamanımın geldiğini düşünüyorum. Yokluğumda da bu konu üzerine çalışma fırsatı buldum ve kendimi biraz olsun geliştirdim sanırım. Bilenler bilir ben tam bir pop kadınım. Elbette ki her müzik türü çok güzel ve özel ama benim baş tacım her zaman için pop müzik olmuştur. Ama pop müzikte de öyle herkesi beğenmem. Hani eğer en’ler listesi yapmam gerekirse ses açısından Sertab’ımın, söz ve yorum açısından Sezen’imin ve yine yorum açısından Nükhet’imin isimlerini sayabilirim.

Herkese merhaba, sevgili okurlarım. Uzun süredir parçası olmaktan çok büyük keyif aldığım PopKedi ailesinde, Orta Doğu’da kendilerini ‘devlet’ adıyla anan faşist bir terör örgütü tarafından aldığım tehditlerden kaynaklı yer alamıyordum. Savaş bölgesindeki mağdurlara yardım etmek için çıktığım bir seyahatte beni de kaçırma listelerine aldıklarını öğrendim ve kaçmaya başladım. Malum insan hayatı her şeyden değerli. Bir süre kaçtıktan sonra kendileri beni hiç beklemediğim bir ülkede yakalayıp ölümle tehdit ettiler. Fakat daha sonra serbest kaldım. Sanırım kendileri vahşice insan öldürme yöntemlerine ağırlık vermek istediler ki dikkatlerini benden aldılar. Ben de fırsattan istifade siz sevgili okurlarıma kavuşmak istedim artık.

Bu ülkenin adalet sistemini anlamadım, anlayacağımı da düşünmüyorum. Zaten şu ülkede anlaşılması güç o kadar çok şey var ki adalet sistemini anlamayı kimse bizden bekleyemez. O kadar çok eksik var ki hukuk sistemimizde... Kanıtsız içeri tıkılanlar, yalancı şahitlerle dışarı salınanlar, işine gelince yargılananlar, dünyayı soysa bile adliyenin kapısına bile getirilmeyenler ve daha neler neler. Bu düzensizliğin son kurbanlarından biri de Deniz Seki!

Yahu, ortada doğru düzgün kanıt yokken sen o zavallı kadını alıp nasıl cezasını tekrar onarsın? Sanki ülkede bütün suçlular bulunmuş, bütün katiller içeri konulmuş gibi bütün polisler küçücük bir kadının peşine düştüler, aylarca gece gündüz demeden onu aradılar. E tabi, sen askeri sistemin sesini kısacağım derken ülkeyi polis çöplüğüne çevirirsen ortada ipsiz sapsız, bir işe yaramaz şekilde dolaşan binlerce polis olur! E bunların boş duranları ne yapacaktı? Böyle aptal aptal işler peşinde koşacaktı.

Onlar ülkemizin örnek çiftiydi. Beraber güzel işlere imza atmışlardı. Muhteşem şarkılar, muhteşem besteler yapmışlardı. Hatta gittiler, ülkenin tek Eurovision birinciliğini bize kendi yazdıkları şarkıyla kazandırdılar. Evlenmedikleri için bazı bakanların, hakkında saçma sapan yorumlarda bulunduğu bir çiftti onlar. Amerika - Türkiye arasında mekik dokuyarak geçiyordu hayatları. Orada da projeleri, konserleri vardı. Buraya gelince de Bodrum’da sakin ve huzurlu bir hayat yaşıyorlardı.

Evlenmelerini kimse beklemiyordu zaten ama aynı şekilde kimse onların ayrılmalarını da beklemiyordu. Ve bir sabah kalktığımızda onların ayrılık haberini aldık. Bizim için her şey çok aniydi ama belki de onlar için incele incele kopan bir ip gibiydi bu ayrılık. “Aldatıldı” dendi, “geçimsizlik” dendi, bin bir şey yazıldı çizildi. Hala da yankıları devam ediyor. Biri Türkiye’nin gelmiş geçmiş en iyi sesi, diğeri ise bu ülkenin en iyi müzik adamlarından birisi.

CHP geçen hafta büyük bir kayıp yaşadı. En sevdiğim CHP üyesi olan Emine Ülker Tarhan partisinden istifa ettiğini açıkladı. Zaten geçen haftalarda Twitter’daki sahte hesaplar üzerinden Tarhan’ın istifa ettiği haberi yayılmış ama daha sonra bu haberlerin asılsız olduğu ortaya çıkmıştı ama şimdi bu acı ve partiden soğutucu haberle karşı karşıyayız. Evet, artık CHP’de bir Emine Ülker Tarhan gerçeği yok!..

CHP’nin içinde en akıllı ve en muhalif milletvekillerinden birisiydi Emine Ülker Tarhan. CHP’nin yanına çekmeye çalıştığı kitle için bulunmaz bir fırsattı. Yargı geçmişinden ve bilgisinden dolayı bir şey söylerken mutlaka altını doldurur, muhteşem örneklerle söylediği şeyin ne kadar doğru olduğunu gösterirdi. CHP gibi zorlu bir dönemden geçen ve akP’nin gücü karşısında ne yapacağını bilemeyen bir partide, Tarhan gibi değerli insanları daha önemli yerlerde görmemiz gerekirken kendisi bir süre önce başkan yardımcılığından alındı ve bu durum birçok kişi tarafından “Tarhan’ın sesi kesilmek isteniyor” diye yorumlandı. Haklılardı da. Daha sonra cumhurbaşkanlığı seçimleri için MHP ile işbirliği yapılması ve Recep karşısında başarılı olamayacağı bariz olan bir ismin aday gösterilmesi üzerine Tarhan sözlerini esirgemedi ve ne düşünüyorsa çatır çatır söyledi.

Cumhuriyetin 91. doğum günü bugün. Doğum günü diyorum ama ölüm gününü çoktan gördüğümüz bir kavram cumhuriyet artık bu ülkede. Türkiye artık krallıkla yönetilen bir ülke. Ama acı olan şu ki kralını kendi seçen bir ülke Türkiye. Hükümet yeni beyaz sarayına kavuşurken Cumhuriyet Bayramı geldi çattı. Ama bayramdan hemen önce Karaman’da yaşadığımız felaket sebebiyle Cumhuriyet Bayramı için yapılacak olan tüm etkinlikler iptal edildi. Tüm coşkumuz, tüm hevesimiz kursağımızda kaldı ve Karaman’da ölen madencilerimiz için gözyaşı döktük. Bu sebeple bu seneki Cumhuriyet Bayramı biraz buruk geçiyor.

Ama şunu da söylemeden geçemeyeceğim. Daha önce kaybettiğimiz birçok canın ardından çok sevgili başımızdaki insanlar kutlamalarına, eğlencelerine devam ettiler. Kayıplarımızı görmezden geldiler. Berkin Elvan’ın annesini yuhalattılar. Ölenlerin ailelerine başsağlığı bile dilemediler. Üstüne üstlük yaşananlardan bazılarının, ölenlerin kendi suçu olduğunu iddia ettiler. Peki, şimdi size soruyorum. O zaman neden cumhuriyet etkinlikleri iptal edildi? Elbette ki acımız çok büyük ama daha sakin, daha gösterişsiz, kaybettiğimiz insanları da anarak cumhuriyetin doğum günü kutlanamaz mıydı? İptal etmek için bu acı kayıp biraz da bahane olarak kullanılmadı mı?

Geçen hafta Pazar günü Aniciğim ve PopKedi’den yazar arkadaşım Emreciğimle beraber ‘Güzel ve Çirkin’ (Beauty and the Beast) müzikalini izlemeye gittik. Ben şunu anladım ki biz Türkiyeli insanlar olarak doğru düzgün bir konser, tiyatro vs. izleyicisi değiliz ve olmamız için hem çok çaba hem de çok vakit harcamamız gerekiyor. Yok yani, bazı insanlar kıt, bazı insanlar görgüsüz. Onları da belki o şekilde kabul etmek gerekiyor ama ben edemiyorum!

Gösteri salonunda önden 2. sırasındaydık ve şov başladıktan yarım saat sonra kabarık, neredeyse üç koltuğu kaplayacak kadar çok saçlı bir kadın geldi ve tam önüme oturdu. Yahu zaten bir kere gösteri devam ederken, çok acil bir şey yoksa yerinden kalkıp yürüyüp başka yere gitmek ne demek? Bu düpedüz kültürsüzlük, görgüsüzlüktür. Neyse, sonra bu kadın şak şuk fotoğraf çekmeye başladı, üstelik flaşla! Yahu sen yasak olduğunun, yasak olmasa bile bunun sahnedekilere ayıp olduğunun farkında değil misin? Sonra benim önümden kalkıp en ön sıranın en orta koltuğuna bir güzel kuruldu ve onların görüş açılarını bozdu. Yahu, madem kabarık saçın var, bir toplasana böyle bir yere gelirken ki insanlar sahneyi rahat görebilsinler.